Hutnik Władysław

Władysław Hutnik (ur. 1890 r.) wraz z żoną Antoniną, synami Mieczysławem i Józefem oraz córką Bronisławą mieszkali w Łanowcach (obecnie obwód tarnopolski), gdzie prowadzili gospodarstwo. Przez blisko dwa lata Hutnikowie ukrywali rodzinę Rozenbergów. Choć nie znali ich przed wojną, to mimo wszystko zgodzili się im pomóc.

Cztery osoby pochodzenia żydowskiego zostały prawdopodobnie przyprowadzone przez krewnego Władysława – mężczyznę o nazwisku Czubak. Było to małżeństwo z Zaleszczyk, Sara i Mosze Rozenberg. Co do pozostałych Żydów źródła wskazują, że był to zegarmistrz z Borszczowa z żoną lub, jak podaje inna wersja, dwaj synowie Rozenbergów: Roze (jubiler) i Szime (dentysta). Wszystkich ukrywano w ziemiance koło domu od późnej wiosny 1942 r. Na początku Żydzi przenosili się na strych, gdzie był dostęp światła dziennego, jednak w 1943 r., z powodu zwiększonych represji, przenieśli się na stałe do bunkra. Hutnikowie wspierali Żydów nawet w chwili, gdy kilku Niemców wybrało ich dom na swoją kwaterę.

Do tragicznych wydarzeń doszło 1 kwietnia 1944 r., kiedy to Borszczów na kilka tygodni znalazł się w rękach wojsk radzieckich. Jeden z Żydów wyszedł z ukrycia i poszedł do miasta akurat w dniu, gdy nacierający ze wschodu Niemcy zajęli miasto. Mężczyzna został złapany przez żołnierzy UPA. Ci zmusili go do wyjawienia miejsca, w którym przebywał.

W gospodarswie zamordowano Rozenbergów i Władysława Hutnika, którego syn, Józef przyglądał się masakrze z ukrycia. Chłopiec znajdował się w kryjówce przy gnojowniku, do której wchodził na noc wraz z matką i rodzeństwem. Bunkier w którym przebywali ukrywani, był zalany krwią, a Ukraińcy grozili, że znajdą i zamordują również Antoninę. Tej jednak udało się uciec, a ostatecznie uratować.

Bibliografia: