Franciszek Bobrowski, Franciszka Bobrowska, Michał Bobrowski, Stefan Bobrowski

Rodzina Bobrowskich mieszkała na skraju Nowogródka, w niewielkim domu niedaleko lasu. Franciszek i jego żona Franciszka nie byli wykształceni. Mieli trójkę dzieci: córkę Marię oraz dwóch synów – Michała i Stefana. W czasie wojny żyli w skrajnym ubóstwie. Jedynym źródłem ich dochodów było polowanie na bezdomne psy dla skóry, dlatego też nazywano ich „hyclami”.

Pomimo ciężkiej sytuacji, ich dom był zawsze otwarty. Przyjmowali Żydów uciekających z pobliskiego getta i udzielali im schronienia. Pozwalali zbiegom nabrać sił, zaopatrywali w żywność, a także odprowadzali ich do pobliskiego lasu, gdzie mogli dołączyć do partyzantów z oddziału prowadzonego przez braci Bielskich.

Kilka tygodni przed wyzwoleniem, na początku lata w 1944 roku, konfident doniósł na Bobrowskich. Niemcy zorganizowali wówczas rewizję w ich domu. Rodzinę żydowską, która u nich przebywała rozstrzelali, a następnie podpalili budynek. W domu zamknięto Franciszka i jego żonę, gdzie zginęli oni w płomieniach. Michał i Franciszek zostali aresztowani, po czym ich stracono. Maria została wysłana do obozu koncentracyjnego w Niemczech. Zdołała przeżyć wojnę.

Wielu Żydów zawdzięcza Bobrowskim swoje życie. Wszyscy członkowie rodziny za pomoc, którą im udzielili, 30 czerwca 1997 r. zostali odznaczeni tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Bibliografia: