Roman Blum

Roman Blum (ur. 16 grudnia 1907 r. w Wiedniu), syn Fryderyka i Anny, z d. Sas-Zapłatyńskiej wychowywał się we Lwowie, gdzie w 1934 r. ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza. Był członkiem Młodzieży Wszechpolskiej, a także Stronnictwa Narodowego. Aplikację adwokacką rozpoczął we Lwowie w 1935 r. i kontynuował w Katowicach do połowy roku 1939.

W czasie okupacji niemieckiej Roman Blum mieszkał w Krakowie, gdzie był przedstawicielem powstałej w Warszawie Narodowo-Ludowej Organizacji Wojskowej. Organizacja ta nie rozwinęła się i podjęła współpracę konspiracyjną z Narodową Organizacją Wojskową, która była odrębną jednostką. W 1940 r. Roman wstąpił w związek małżeński z Jadwigą Gwiszcz, która 20 maja 1941 r. urodziła mu syna Artura. Współpracował z Tajną Radą Adwokacką w Krakowie. Na polecenie dziekana Rady i za pozwoleniem władz Stronnictwa Narodowego podjął pracę u Markaua w niemieckiej kancelarii adwokackiej, gdzie był aplikantem. Po zdaniu tajnego egzaminu adwokackiego, jesienią 1941 r., na ręce dziekana Karola Stacha złożył ślubowanie adwokackie.

Pod koniec roku 1943 r. Blum zwrócił się z prośbą do Waleriana Gołuńskiego, kierownika Wydziału Organizacyjnego Narodowej Organizacji Wojskowej, o jak najszybsze wyrobienie kenkarty dla Żydówki. Brakowało czasu na wyrobienie dokumentu z oryginalnego wypisu z metryki, dlatego też przygotowano kenkartę na fikcyjne nazwisko Jagusz. „Gestapo poznawało Żydów po cechach fizjometrycznych, Żydówka została zatrzymana i w trakcie przesłuchania podała nazwisko osoby, od której otrzymała kenkartę. Według W[aleriana] Gołuńskiego była to bezpośrednia przyczyna aresztowania R[omana] Bluma” (Polacy i Żydzi pod okupacją niemiecką 1939–1945. Studia i materiały, red. A. Żbikowski, Warszawa 2006, s. 406).

Roman Blum został aresztowany 16 grudnia 1943 r. w kancelarii adwokackiej, w której pracował. Osadzono go w więzieniu przy ul. Montelupich w Krakowie. W marcu 1944 r. trafił do obozu koncentracyjnego Gross-Rosen. Następnie został przewieziony do Flossenbürg, gdzie dostał numer obozowy 84 315. Pracował tam w kamieniołomach. Zmarł 27 marca 1945 r. „Na skutek dużego wycieńczenia upadł w konwoju więźniów prowadzonych z pracy do obozu i nie mogąc powstać, został zastrzelony przez konwojującego esesmana, co przekazał rodzinie naoczny świadek, również więzień obozu, Alojzy Sztamper” (Polacy i Żydzi pod okupacją niemiecką 1939–1945. Studia i materiały, red. A. Żbikowski, Warszawa 2006, s. 404).

Bibliografia:

Uwagi: